Ik ben gisteren met een stagiaire een rondje wezen rijden. Echt het leek wel op een soort van bevrijding. Ik kwam blijer terug dan dat ik ging. Nu besef je pas hoe afhankelijk je geworden bent. Het kan niet anders dat realiseer ik me ook heel goed maar toch. Ik ben heel blij dat meen ik uit de grond van mijn hart dat ik normaal gesproken overal zelf heen kan rijden. Ik ben nu op dit moment ook de makkelijkste niet maar we moeten er met zijn allen even door heen en dat komt best wel goed. Zolang je maar de lichtpuntjes kan blijven zien en zolang je maar gezond bent en blijft. Misschien val ik wel in herhaling maar ik ben super, super blij met de mensen om mij heen op wat voor manier dan ook en ik klaag niet want sommige mensen hebben het op dit moment moeilijker dan ik.
Reactie schrijven